Kurt Stifle and the Swing Shift - The Pilgrims' Guide to the River of Salvation (2018)

De Californische Kurt Schellenbach zal zelfs bij de meest doorgewinterde rock- en punkliefhebber niet gelijk een belletje doen rinkelen. Toch komen we er wel na een beetje graafwerk: zijn cultband Nip Drivers was te zien in de rauwe punksatire Desperate Teenage Lovedolls, waarin eveneens (de muziek van) Red Kross verscheen. Deze film werd dan weer geregisseerd door David Markay, die – naast verantwoordelijk te zijn voor de clips van onder andere Sonic Youth, Black Flag en Mudhoney – een grote vinger in de pap had bij cultdocumentaire 1991: the Year Punk Broke! . Daarnaast is Schellenbach nog kort aan het woord in de Minutemen documentaire We Jam Econo: The Story of the Minutemen. Kijk, zo hebben we al een aardig beeld van de man die de afgelopen twee jaar druk bezig is geweest met het schrijven- en inspelen van een cynische sci-fi dystopie rockopera.
Onder de naam Kurt Stifle and the Swing Shift brengt hij zijn opera, oftewel bevreemdende- en niet bestaande soundtrack genaamd The Pilgrims’ Guide to the River of Salvation nu ten gehore aan de nietsvermoedende luisteraar. We horen schattige kinderkoortjes, zoetsappige hippie psychedelica en vreemde sciencefiction synths en vocoders. Hebben we hier te maken met pure reli-rock, want dan is het wel een erg vreemde en vooruitstrevende draai aan het genre? Nee, maar we moeten er een tekstboekje en de uitgebreide uitleg van Kurt Schellenbach zelf bij pakken om het bizarre en zwart komische concept überhaupt te kunnen snappen. Onze vluchtige samenvatting van het verhaal zo ver:
na een bloedige ruzie met zijn vriendin besluit de naïeve hoofdpersoon te kiezen voor een carrière in Hollywood , “the promised land” waar alles beter is. Als dat niet werkt en hij in aanmerking komt met drugs en hoeren besluit ‘ie al snel om “versterking” te zoeken bij de kerk. Toch loopt het nog steeds niet hoe hij wil en een verhuizing naar Las Vegas moet alle macht en rijkdom uiteindelijk wel goed maken. Ondertussen heeft hij wel de liefde gevonden van een goed uitziende vrouwtjesrobot, waarna het van kwaad tot erger gaat….Even later is het te vrolijk en cynisch klinkende Love is Everywhere een messcherpe en zwart komische terugblik op zijn leven.
De muziek is dan ook net zo wild en onvoorspelbaar als het concept. Naïef en vol positieve energie beginnen we met countryrock en psychedelica die met al zijn goedaardigheid nog het meest doet dienen aan The Grateful Dead. Op de meer ongure momenten in het verhaal wordt overgeschakeld op glamrock, soul en zelfs punk. Terwijl er later ook nog gehint wordt naar bluesrock en country, alvorens terug te vallen naar die naïeve vrolijkheid, maar nu met een veel meer verbitterd randje. Een album dat zich dus niets aantrekt van genres en stijlen, terwijl een achtbaanrit van emoties langskomen; gemeend en ongemeend. Het plast scifi randje van het album maken het geheel wat meer kitsch en daardoor nog sarcastischer. Toch zorg juist dat ervoor dat we in een bepaalde stemmingen moeten zijn om dit album op waarde te kunnen schatten. Neem dan ook nog eens het bizarre concept en je moet er wel echt voor gaan zitten, anders vliegt ook de humor zomaar over je hoofd heen. Dit alles maakt het een moeilijk album om te beoordelen: op een goede dag vinden we het heerlijk, maar in de verkeerde stemming kan het zomaar een ster aftrek betekenen. Een bijzonder album blijft het.