Kris Dane - U.N.S.U.I. (2018)

Wat een bijzonder talent, die Kris Dane. Op een blauwe maandag maakte de Antwerpse Brusselaar deel uit van het prille dEUS, ook nam hij deel aan Humo’s Rock Rally (1996) met 801 KD Concept. Telkens weer met grote ambities en veel honger om de muziekwereld op te schrikken. Albums als Songs Of Crime And Passion (2007) en Rise & Down Of The Black Stallion (2008) bleven helaas onder de radar. Het blijven evenwel erg mooie platen en wie ze bezit, zal ongetwijfeld wijzen op het prille talent dat toen al aanwezig was. Een tijdje maakte Dane ook deel uit van de eveneens onderschatte Waalse rockband Ghinzu (check Blow maar eens). Tussen de bedrijven door bleef hij verder doorwerken aan nieuwe nummers.

Resultaat : Rose Of Jericho (2014), het album waarmee hij ineens wél erkenning vond. Duidelijk beïnvloed door vintage songschrijvers zoals Cave, Dylan en Cohen, al was het aardige vooral dat hij al die invloeden helemaal naar eigen hand zette. Zo hoorde je een sterk internationale sound, met echo’s van lui zoals Tim Hardin, Fred Neil en Tim Buckley.

Fast forward naar 2018. Met een nieuwe, maar liefst zestien minuten durende ‘single’ Shades. In een tijdperk waarin platformen zoals Spotify en Tidal steeds vaker de dienst uitmaken en waarin een snedig, radiovriendelijk format belangrijker geacht wordt dan inhoud, valt een dergelijk artistiek statement natuurlijk op. Wat vanzelfsprekend ook helemaal de bedoeling is als je een nieuw album de wereld in wil sturen.

Bijzondere, wat mysterieuze albumtitel ook. Want met het letterwoord U.N.S.U.I. kan je natuurlijk wel puzzelen, echt klaar en helder is het niet. Al is dat ook net de intentie. Wél duidelijk is dat de albumhoes een paradijselijke uitstraling heeft. En dat geldt ook voor zijn muziek, al wordt die meer dan ooit gekenmerkt door heel minimale trekken. Zoals de al te fraaie video van Shades (in een samenwerking met Ryoichi Kurokawa en Zoubeir Ben Hmoudan) treffend illustreert. Bijzonder gevoel voor esthetiek, maar dat geldt ook heel sterk voor de muzikale begeleiding . De verfijning van het sensuele, rond liefde en verlangen gewikkelde Shades, een plaatkant op zich, is een van dé hoogtepunten op U.N.S.U.I., al valt vooral op dat die ene track helemaal niet voor de rest van dit grotendeels live opgenomen album moet onderdoen.

Typisch is de heel erg paradijselijke sfeer en klankkleur, wat deels te wijten is aan de organisch tot stand gekomen composities (o.a. het initieel kale, maar gaandeweg openbarstende All (Or Nothing) waarin de interactie tussen drum, bas en elektrische gitaar de dienst uitmaakt of de naar de minimalistische, nachtelijke soul- & jazzgrooves van De Biasio verwijzende Charity: “she comes from Sao Paolo / he comes from Sendai / let there be love / she’s a christian girl, he’s an Arab”). Ook de inbreng van zijn medemuzikanten, allen vintage klasbakken (drummer/percussionist Dré Pallemaert, Pascal N Paulus op gitaar, piano, fender rhodes, Wurlitzer,.. en Michel ‘Aka Moon’ Hatzigorgiou op bas), speelt een erg belangrijke rol.

Referenties, vraagt u? Niet zelden herinnert Dane qua frasering aan de rokerige vocals van Daan Stuyven (Daan, Dead Man Ray) en David Gray (Babylon). Elders zou je dan weer een enkele keer kunnen denken aan de onopgesmukte voordracht van Lou Reed. Dat vind je terug in het vinnige, gedreven Colombo, waarin the battle of the sexes (“don’t let a man take you down / woman stand up”) leidt tot “here’s to the ending / life’s just begun”. Daarmee lijkt Dane te willen communiceren: een oplossing is altijd in de maak, relax, en neem er een zonnebril en een verfrissende cocktail bij. Of neem soulvolle ballad Mongrove die herinnert aan Richard Ashcroft of het memorabel mooie, tussen soul en pop schipperende Chapel waarmee Dane U.N.S.U.I. besluit.

Ook al hebben we niet exact geteld hoeveel keer het woordje ‘love’ valt in de lyrics, Dane blijft een volbloed romanticus die zijn diepste zieloerselen in pakkende liedjes giet. Die bevatten soms een zeker popgehalte (het tot zachtjes heupwiegen aanzettende Requiem), maar lang niet altijd (de warm gloeiende soul van het intieme Father, vol bespiegelingen over de lessen van het leven en het vaderschap). De erg ambitieuze songschrijver laaft zich volop aan zowel de zegeningen van de liefde (Someone, Horizon,.. ), maar laat de donkere kanten ervan evenmin ongemoeid, van waaruit een pracht van een kleurrijk en gelaagd album ontstaat waarmee hij verder bouwt op de grootse belofte van Rose Of Jericho (check gerust prachtnummers als het wondermooie Golden Rain, Rose of Jericho en Freebird)

Een van de verschilpunten met voorganger Rose Of Jericho is de grotere afwezigheid van strijkarrangementen en de focus op de mix van (dromerige) instrumentatie en vocalen. Het tempo ligt overigens, op een aantal verrassingen zoals Paradisu en Colombo na, niet echt heel hoog. Heel bewust, zo vermoeden we. Dat maakt van U.N.S.U.I. een erg atmosferische plaat om helemaal in op te gaan en jezelf volledig in onder te dompelen. Dat merk je ergens ook aan de speellengte: een dik uur speeltijd dat ontzettend goed ingevuld geraakt. U leest het goed: grote klasse van Kris Dane, die duidelijk klaar is om de zomerfestivals en zalen te veroveren. Koop uw (toekomstig) lief deze plaat en wacht verder geduldig af.

Tracklist:
01. Kris Dane - All
02. Kris Dane - Charity
03. Kris Dane - Requiem
04. Kris Dane - Shades
05. Kris Dane - Colombo
06. Kris Dane - Someone
07. Kris Dane - Father
08. Kris Dane - Horizon
09. Kris Dane - Paradisu
10. Kris Dane - Babylon
11. Kris Dane - Mangrove
12. Kris Dane - Chapel