BRZZVLL - Waiho (2017)

Het door funkateer Vincent Brijs opgerichte gezelschap Brzzvll brengt Waiho uit, album nummer zeven. Met Brzzvll mikken Brijs & co op de beentjes. Groove, jazz, funk en dance maken deel uit van hun muzikale taal. Dat bewees de groep als huisband bij het nog steeds geweldige Nuff Said, wat hen samenwerkingen opleverde met onder meer rapper en street poet Anthony Joseph (Engines) of een lyrieke Amir Suleiman (First Let’s Dance).

Al die ervaringen en meer zijn te horen op Waiho. Het zevenkoppige Brzzvll is een mix van persoonlijkheden met verschillende smaakjes. Die diversiteit is ook te vinden in de muzikale cocktail die de groep brengt en steevast tot een feestje leidt. Ook nu weer hoor je volop hoe de groep zich smijt in composities die vrije improvisatie als basis hebben. Daar ligt de grote sterkte van de groep, namelijk: in hun vrijheid. In de tijd die ze nemen om te freewheelen en elkaars talenten uit te dagen.

Op Waiho plooit de groep na twee lyrische uitspattingen terug op de roots. Instrumentale muziek dus die soms eerder laidback van aard is, zoals in de intro van het geestig getitelde De Vlijtige Kip. Gaandeweg hoor je hoe die track soms interessante zijwegen verkent, zonder de eigenheid te verliezen. Zo krijg je alsnog een broeierig eindresultaat waarin via de electronica een heel klein beetje gelonkt wordt naar de funky vibes van STUFF. Niet geheel toevallig natuurlijk, gezien de aanwezigheid van Dries Laheye op bas en Andrew Claes op EWI en saxofoon.

Het nieuwe album is nadrukkelijk het resultaat van een groepsgebeuren. De titeltrack is een stevige brok P-funk, in zekere zin een ode aan het schielijke overlijden van de Purperen Kleine. Daarmee bewijst de groep rond frontman en saxofonist Brijs dat ze nog steeds in staat zijn tot tracks waar je niet direct vat op krijgt, maar die betoverend genoeg zijn om een concertzaal mee in te pakken.

Brzzvll doet vooral waar het goed in is. De dansbaarheid van de tracks is groot, al is het vooral de dromerige electronica die de groep naar grotere hoogten stuwt, zoals met Andromeda. Veel variatie op het album ook, zodat de bende heerlijk haar gang kan gaan in tracks als Wizzly Whop.

Het zijn natuurlijk ook allemaal geweldige muzikanten. Met onder meer bassist Laheye (STUFF.), Stijn Cools en Maarten Moesen op drums (double drums!!) is er een straffe ritmesectie. Daar komt dan nog eens het meesterlijke gitaarwerk van Geert Hellings (Wanneer een nieuwe Stanton plaat? lieve lezers, check Stanton) en de keys van Jan Willem bij.

Zij maken van Waiho mee een trippy plaat. Neem er gerust het exotische, licht onheilspellende Mantra bij – een dik zeven minuten aanhoudend hoogtepunt – waarmee je jezelf ergens far, far away waant.

Brzzvll is geen format, volgt geen regels. Koppig en eigenzinnig, maar dat hoort er ergens ook bij. Check bijvoorbeeld ook hoe ze Jee stoelen op een hiphopachtig shuffleritme of waarom Mighty Mylou nu net zo verdomd mighty is. Kortom: gewéldig album. Wordt ongetwijfeld wederom een heerlijk feestje live. Ah, en dan hadden we nog niets gezegd over die pracht van een hoes die op zichzelf al de aanschaf van een lp verdient. Hoedanook, een behouden terugkomst gewenst op uw muzikale reis met Brzzvll !