My Baby - Echo (2025)

Na  Acoustic. Blues. Club en de gelijknamige theatertour is Echo alweer de zevende plaat van het Amsterdamse drietal MY BABY. Tijdens deze tournee werden zalen getransformeerd tot zwoele blues bars, waar hun muziek werd teruggebracht tot de essentie: klein, akoestisch, intiem en diepgeworteld in de blues. Daarmee brachten ze een ode aan hun muzikale inspiratiebronnen.

Nu is er een nieuw album dat de festivals deze zomer ongetwijfeld zal veranderen in één grote groovende massa. Daarmee onderstrepen ze opnieuw hun indrukwekkende live reputatie. De vertrouwde ingrediënten mix van blues, psychedelica, funk, trance, roots, voodoo-groove en zowel organische als elektronische elementen is gebleven. MY BABY laat zich niet in één genre vangen: hun muziek is genre-overstijgend en heeft inmiddels een bijzonder trouwe fanbase.

Op Echo klinkt MY BABY filmischer en meeslepender dan ooit. De muziek beweegt zich in het schemergebied tussen experiment en dansbaarheid. De nieuwe plaat werd voorafgegaan door een reeks singles, waaronder het opzwepende anthem Smiley Virus. Volgens Cato van Dijck (zang, gitaar), Daniel de Vries (gitaar) en Joost van Dijck (drums, zang) is het album een reis door mythe, trance en tijd.

Na samenwerkingen met onder anderen Blaudzun en John Coffey, neemt Martijn Groeneveld nu de productie van Echo voor zijn rekening. Hij slaagt erin om MY BABY’s kenmerkende trance-blues sound nog filmischer, gelaagder en meeslepender te maken. De band staat erom bekend alle zanglijnen zelf op te nemen, inclusief harmonieën en backing vocals, vaak gelaagd en worden live gereproduceerd met loops en effecten.

De charismatische Cato van Dijck heeft met MY BABY een stevige cultstatus opgebouwd, mede dankzij hun compromisloze stijl en hypnotiserende liveshows. Hun muziek is weliswaar niet direct radiovriendelijk, maar juist die eigenzinnigheid maakt hun aantrekkingskracht des te authentieker.

Een traditionele, weinig avontuurlijke luisteraar zal MY BABY vermoedelijk niet snel in de armen sluiten. Het resultaat blijft zoals altijd vervreemdend, en de opzwepende melodieën nestelen zich moeiteloos in je hoofd. De pulserende, zeer dansbare ritmes van Echo, de wervelende gitaren en etherische vocalen vormen samen een verhaal dat zowel actueel als urgent aanvoelt.

In Queen’s Lament, met prachtige vocalen van Daniel de Vries, ben je soms geneigd bezwerend mee te neuriën: “hooow, hooow, hooow”, een van de meest herkenbare kreten uit de blues geschiedenis.

In de afsluiter Lightning wordt het album samengevat: rauwe blues, elektronische trance en een gevoel van catharsis. Volgens Cato c.s. is Echo niet zomaar een album, maar een roeping, een reflectie, een stem van bovenaf. Wat mij betreft: een stem die absoluut gehoord mag worden.